gabrielemaria

Umut verici bir tema içermesine rağmen, Venüs'ün Sahteciliği çekici bir hikayeden yoksundur. Karakterleri büyük ölçüde sığ ve ilgi çekicidir; konusu aşırı derecede karmaşıktır; ilerleme hızı aşırı bir maruziyetten muzdariptir. Eminim Gruber en iyi niyetlere sahip olsa da, zayıf teknik uygulaması arzulanan çok şey bırakıyor. Nihayetinde Venüs'ün Sahteciliğini tatmin edici bulmadım. Daha sonra netleşen nedenlerden ötürü (güvenilmez anlatıcı), Gruber hikayeyi kahramanın eski kolej arkadaşının bakış açısından anlatılan bir çerçeve anlatısına sarmayı seçer. Senaryo şu şekildedir: kahraman Chaz Wilmot, anlatımını bir CD'ye kaydetti, daha sonra Wilmot'un boyayabileceği veya yapamayacağı 17. yüzyıldan kalma bir resmin satışını kutlayan bir partide çerçeve anlatıcısına teslim etti. İlk birkaç bölüm için Gruber, karton karakterlerimizin çeşitli travmalar ve duygusal bagajlarla - baba sorunları, anne sorunları, taahhüt sorunları, vb. - ve yapı işleri ile barışık hale getirildiği fuarla bizi şaşırtıyor. Ama sonra hikaye doğru başlıyor ve aniden Chaz artık hikayesini dikte ediyor gibi görünmüyor. Ancak, "güvensizliğin askıya alınması" işareti açıldı ve emniyet kemeri taktım, bu yüzden görünüşe göre sürüşe devam ediyorum. Ve bu önemli bir nokta: birinci şahıs perspektifinden anlatılan bir hikayeyi neden haklı çıkarmak gerekiyor? Bir çerçeve anlatımı değilse, zayıf bir Call-Me-Ishmael bölümüdür. Venüs'ün Sahteciliği özel durumunda, Chaz Wilmot'tan daha fazla sevmediğim tek karakterin çerçeve anlatıcısı olması talihsizliğim var. Gruber, Chaz'ın ağrılı açıklayıcı bölümlerini anlatının yapısı ile tutarlı olarak haklı çıkarsa da, çerçeve anlatıcısının üzerinde yaslanacağı böyle bir koltuk değneği yoktur: girişteki fuar anemik ve gereksizdir. Sadece rekoru kırmak için, çoğu Kanadalı cümle sonunda "ha" demiyor; eminim ki bazıları var, stereotipten bahsettiğiniz fikir beni rahatsız etti. Çerçeve anlatıcısının Chaz'ın onunla neden konuştuğuna dair açıklaması en iyi ihtimalle zayıftır: aniden Chaz'ın kostümteyken yaptığı bir resim yüzünden majörlüğe yasadışı davranmaktan vazgeçti mi? Ve yol boyunca bir yerde Chaz'ın macerasının bilimsel bir bakış açısından önemini takdir edecek kadar sanat tarihi aldı mı? İnanılmaz komplo, inanılmaz, kâğıttan ince karakterlere ek olarak, bu kitabı benim için mahvetti. Gruber'ın ortaya çıkarmaya çalıştığı temalar değerlidir. Kitap sona doğru ilerliyor, bu yüzden sebat ettiğime sevindim ve Gruber'in gerçeğimizin değişebilirliği hakkındaki mesajını anlıyorum. Ne yazık ki, Venüs Sahteciliği'nin her türlü kurtarıcı yönü, zayıf arsa ve zayıf yazı ile eziliyor. Bazı açılardan, bir Da Vinci Şifresi - Dan Brown'un araştırması zayıftı, ancak bir yazar olarak zorlayıcı bir hikaye yaratmayı başardı. Tersine, Gruber'in araştırmaları ve temaları güçlüdür, ancak hikaye yaşam ve özden yoksundur. "Babamın küçük bir sorunu vardı" diyebileceği kabul edilebilir senaryo sayısı azdır. Ben kitabın kalitesi vazgeçti ve sadece bunu bitirmek için çözülmüş nokta bu yüzden tam bir (verebilir "adil" demedim dikkat edin) inceleme verebilir düşünüyorum. Venüs'ün Sahteciliği'nden çok az keyif aldım. Sanat sahtekarlığı sahnesi gibi göründüğü kadar romantik ve çekici olan Gruber, uyuşturucu kaynaklı delilik planındaki bu hissi azaltmayı başarıyor. Hayatının ne kadar talihsiz olduğunu anlatan ilk birkaç bölümden sonra kahramana sempati duysaydım, Chaz'ı herhangi bir sorumluluk almayı reddettiğini izlerken yavaşça benden uzaklaşırdı kendi hayatı için. O pasif bir kahramandır. Venüs'ün Sahteciliği, yazarının düzyazısı tarafından yüklenen bir varış günü hikayesidir. Bunun için üzgünüm ama karakterleri için değil. Gelecekte daha lezzetli bir şey ile okuma damak temizliği için sabırsızlanıyoruz.

2019-12-29 19:54